တစ္ဘ၀တာ

ႏွာေခါင္းေသြးထြက္တဲ့ အပ်က္ပ်က္ညေတြမွာ
ခင္ဗ်ားတုိ႕ ေမွာင္မည္းမည္းထဲ
ေယာင္ယမ္းယမ္း လက္ဆန္႕တန္းဖူးၾကမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ မေကြးမီ
ခင္ဗ်ားတုိ႕လက္ မဆန္႕ေသးမီ
ညေတြဟာ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီလြန္းၾကတယ္။

လမုိက္ည အလြန္တစ္ရက္
ခရီးဆက္ဖုိ႕ လမ္းထြက္ခဲ့တယ္။
နီယြန္မီးေရာင္ေအာက္က ရန္ကုန္မွာ
မြန္္းၾကပ္ၾကပ္ အသက္႐ႈၾကဖုိ႕
လူေတြ. . .
ဘ၀ကုိ စေတးေနၾကရဲ႕
အလွအပကုိ ပါးစပ္ဖ်ားကမခ်တဲ့
ေဂ်ဒုိးနပ္မွာ မိတ္ကပ္ျခယ္အလွနဲ႕
ေလာင္စာဆီ ျဖည့္ေနၾကရဲ႕
ေငြကုိေငြနဲ႕ . . .ဘ၀ကုိ ဘ၀နဲ႕
ေငြကုိ ဘ၀နဲ႕ . . .ဘ၀ကုိ ေငြနဲ႕
ေမွ်ာလုိက္
ေမ်ာလုိက္ေနၾကရဲ႕။
၀မ္းတစ္ထြာက ကုလားအုတ္လုိ
အိတ္အပုိပါၾကရဲ႕. . . ။

ညေတြက ႐ႈပ္ေထြးေပြလီလြန္းၾကတယ္။
ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း ေယာင္ေယာင္ယမ္းယမ္း
ခႏၶာကုိယ္တစ္ျခမ္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္
အရိပ္ကုိ အရိပ္နဲ႕
သံသရာကုိ သံသရာနဲ႕လုိက္ဖုိ႕
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။
ေဟာ. . . ေတြ႕ၿပီ
အခန္းတစ္ခန္း
စ်ာပနအေရာင္ လႊမ္းေနတယ္။
ပုပ္အဲ့ေ၀သီ
အနံ႕ေတြ ညည္းစီေနတဲ့ အခန္း
စံပယ္ရနံ႕ေတြ သင္းပ်ံ႕ေနတယ္။
အခန္းက အခန္းတု
စံပယ္က စံပယ္အတု
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္အတုျဖစ္လုိ႕
ညေတြဟာ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီလြန္းလွတယ္။ ။