ေသြး႐ူးေသြးတမ္း

Maenad(from poem for a birthday)

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မဟာ သာမန္ပဲ
ကၽြန္မအေဖရဲ႕ ပဲေတာင့္ပင္ေဘးမွာထုိင္
ဉာဏ္ပညာ အေျမာ္အျမင္ လက္ေခ်ာင္းေတြ စားသုံးတယ္။
ငွက္ေတြဟာ ႏုိ႕ရည္ျပဳလုပ္တယ္။
မုိးၿခိမ္းတဲ့အခါ
ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ေက်ာက္တုံးတစ္တုံးေအာက္မွာ ၀င္ပုန္းတယ္။

ပါးစပ္ေတြရဲ႕ မိခင္က ကၽြန္မကုိ မႀကိဳက္ဘူး။
အဘုိးႀကီးဟာ အရုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္အရြယ္
ေသးက်ဳံ႕သြားခဲ့တယ္။
ကၽြန္မ ေနာက္ျပန္သြားလုိ႕ မရေတာ့ေအာင္ ႀကီးထြားလြန္းခဲ့ၿပီ။
အခုေတာ့သိၿပီ
ငွက္ႏုိ႕ရည္ဟာ ငွက္ေမြးေတြပဲ
ပဲေတာင့္ပင္၇ြက္ဟာ လက္ေတြလုိထုံအ။
ဒီလထဲမွာ အသုံး၀င္တာ မရွိသေလာက္ပဲ။
စပ်စ္ရြက္ေတြထဲမွာ လူေသေတြ မွည့္လာၾကတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ၾကားမွာ အနီေရာင္ လွ်ာတစ္ေခ်ာင္းေရာက္ေနေပါ့။
အေမ၊
ကၽြန္မရဲ႕ ေကာက္ပဲသီးႏွံ သုိေလွာင္ရုံအနားေတာင္ မကပ္ပါနဲ႕။
ကၽြန္မဟာ အျခားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေနၿပီ။
ေခြးေခါင္းငဲ့၊ ကုိက္ဖဲ့စားေသာက္ပစ္သူငဲ့၊
ကၽြန္မကုိ အေမွာင္ရဲ႕ ဘယ္ရီသီးေတြ ေကၽြးေလာ့။
အဖုံးအခြံေတြဟာ မပိတ္ၾကဘူး။ အခ်ိန္ကာလာဟာ
ေနလုံးႀကီးရဲ႕ ဧရာမခ်က္ထဲက
သူ႕ရဲ႕ မဆုံးႏုိင္တဲ့ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ေတြ ျဖည္ခ်တယ္။

အားလုံးကုိ ကၽြန္မ
မ်ဳိခ်ပစ္ရမယ္။

အုိ. . .ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးငဲ့
လရဲ႕စည္ပုိင္းထဲက အဲဒီသူစိမ္းေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ
အိပ္ေမာက် မူးေနလုိက္ၾကတာ
ေျခတံလက္တံေတြ ေနရာေတြ လြဲေနလုိက္ၾကတာ။
ဒီအလင္းေရာင္ထဲမွာ ေသြးဟာ မည္းနက္။
ကၽြန္မဘယ္သူလဲ
ကၽြန္မနာမည္ကုိ ေျပာပါရွင့္။
၄၊ႏုိ၀င္ဘာ၊ ၁၉၉၅
(SYLVIA PLATH-ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာမ်ားအား ေဇယ်ာလင္းဘာသာျပန္သည္။)