ပလက္ေဖာင္းဆန္ဆန္
ျပတင္းေဘာင္မွာ
ေနစာလႈံေနတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ဆန္ဆန္
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႕
ဘ၀ဆုိတာကုိ ေပါ့ပါးခ်င္တယ္
ေလထဲ
ေ၀့၀ဲေနတဲ့ ၾကက္ေတာင္ေမႊးကေလးလုိ
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၾကည့္လုိ႕ေတာ့ေကာင္းတယ္
ဒါေပမယ့္ ၾကက္ေရျပားက
ဆြဲႏုတ္ထားတဲ့ ေပါ့ပါးမႈမ်ဳိးေတာ့ ေၾကာက္တယ္
ေၾကာက္တဲ့ အထဲမွာ
ငါ့ကုိယ္ငါလည္း ပါပါတယ္။
တခါတေလ ငါ့ကုိယ္နဲ႕ ငါ့စိတ္က
တရားနဲ႕
အဓမၼေလာက္ေ၀းကြာတယ္
တခါတေလ
ငါ့အာ႐ုံနဲ႕ ငါ့လက္က
ကမၻာ႕အေနာက္ျခမ္းေလာက္ ေ၀းကြာတယ္
ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္
ေ၀းကြာျခင္းဟာ
ေလလုိပဲ
မျမင္ရဘူး
ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကား
ေ၀းကြာျခင္းဟာ
ေရႊသမင္လုိပဲ
အဖမ္းရခက္တယ္
ေက်ာက္သားထဲ ၀င္ပုန္းေနတဲ့ပန္းပု႐ုပ္လုိ
ကန္ေရမွာ ေန႕ခံ ညစံ သူေယာင္မယ္လုိ
ေ၀းကြာျခင္းဟာ
ေ၀းကြာလြန္းလုိ႕
ေ၀းကြာျခင္းနဲ႕ ငါဟာ နီးစပ္ခဲ့တယ္။
ငါ့မွာေနရွိတယ္
ငါ့မွာလရွိတယ္
ငါ့မွာမီးရွိတယ္
ေရေျမေလ အာကာသ အကုန္ရွိတယ္
စၾက၀ဠာနဲ႕ ငါဟာ ဖြားဖက္ေတာ္
ကမၻာ ငါ့ရဲ႕ အခန္းေဖာ္
ဒါေပမယ့္ တယ္လီဖုန္းေခၚလုိ႕ မရဘူး
စာထည့္ရင္ ျပန္စာမလာဘူး။ ။
၀င္းျမင့္
(႐ုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ-မတ္လ-၂၀၀၃)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment