အေဆာက္အအုံပ်က္ၾကားမွာ စကားေျပာျခင္း

Conversation Among The Ruins

က်က္သေရရွိလွတဲ့
ကၽြန္မအိမ္ရဲ႕ ဆင္၀င္ေအာက္ကေန
ရွင္ဟာ ရွင့္အ႐ုိင္းအစုိင္းေဒါသေတြနဲ႕
အၿမဲလုိ ေခ်ာင္းေျမာင္း။

သစ္သီးပန္းကုံးေတြ
သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရာ တူရိယာေတြ
ဥေဒါင္းငွက္ေတြကုိ
လုိက္လံေႏွာင့္ယွက္တယ္။

ေလဆင္ႏွာေမာင္း
ေလဆင္ႏွာေမာင္းကုိ ဟန္႕တားထားတဲ့
တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ေနထုိင္မႈ ကန္႕လန္႕ကာကုိ
ရွင္ဆုတ္ၿဖဲပစ္လုိက္တယ္။

အခု. .ႂကြယ္၀ခမ္းနားတဲ့
စည္းစနစ္က်နမႈနံရံ
ၿပိဳလဲခဲ့ရၿပီ။

ေၾကာက္လန္႕ဖုိ႕ေကာင္းတဲ့
အေဆာက္အဦးရဲ႕ အယုိအယြင္းေတြေပၚမွာ
က်ီးအ ေတြ အာလုိ႕။

ရွင့္ရဲ႕ မုန္းတုိင္းထန္မ်က္လုံးထဲက
မသာမယာ ေအးခဲအလင္းထဲမွာ
ေန႕စစ္စစ္ေတြ ထြက္လာတဲ့အခါ
ရဲတုိက္ကေန
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထြက္ခြာသြားတဲ့
စုန္းမလုိ
ေမွာ္ပဥၥလက္ဟာ
ထြက္ခြာေရွာင္တိမ္းေျပးသြားၿပီ။

အပုိင္းပုိင္းအျပတ္ျပတ္
ေက်ာက္တုိင္ေတြဟာ
ေက်ာက္သားျမင္ကြင္းကုိ
ေဘာင္ခတ္ပစ္လုိက္ၿပီ။

ကုတ္အကၤ်ီနဲ႕ လည္စီးနဲ႕
ရွင္ဟာ
ပီဘိသူရဲေကာင္းႀကီးလုိ မတ္တတ္ရပ္ေနခုိက္
ကၽြန္မဟာ
ဂရိကုိယ္က်ပ္အကၤ်ီနဲ႕
ေႏွာင္တည္းခံ၀ိညာဥ္နဲ႕
ရွင့္ရဲ႕အၾကည့္မဲႀကီးထဲ
မလႈပ္မယွက္၀ံ့
ေသေသ၀ပ္၀ပ္ေလးထုိင္လုိ႕။

ဇာတ္လမ္းဟာ
ေအာ့ႏွလုံးနာဖြယ္ရာျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

ဘာဆုိဘာမွမရွိေတာ့တဲ့
ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ အေျခအေနအေပၚ
ဒီေလာက္အပ်က္ကိန္းႀကီး
ထပ္ဆုိက္ၿပီးမွေတာ့
ေဟာဒီ အပ်က္အယြင္းႀကီးတစ္ခုလုံးကုိ
ဘာတခမ္းတနား စကားလုံးေတြနဲ႕ ရွင္ ျပန္ဖာေထးလုိ႕ ရႏုိင္ေတာ့မွာလဲ။ ။
(၁၉၅၆)(SYLVIA PLATH-ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာမ်ားအား ေဇယ်ာလင္းဘာသာျပန္သည္။)